Już nie ma polskich drużyn

Ruch Chorzów może nie gra o najwyższe cele, może powinien w poprzednim sezonie spaść z ligi,  może ma problemy finansowe oraz stadion, który ciągle przypomina komunę, ale wyróżniał się na polskiej scenie futbolowej. Jako jedyny klub z Ekstraklasy był w pełni polski, czyli nie posiadał w kadrze zawodników z zagranicy. Jednak wszystko się kiedyś kończy i parę dni temu również i Ruch oficjalnie przyjął do siebie cudzoziemca – Rosjanina Rołanda Gigołajewa.

Ruch Chorzów w poprzednich latach ufał byle jakim Serbom lub Chorwatom. Czasami owi gracze przydawali się, ale częściej nie różnili się niczym od średniaków z Polski. Z czasem porzuconą taki model budowania zespołu i postawiono bardziej na krajowych piłkarzy. Główną rolę we wszystkim odegrał prezes chorzowskiego klubu – Dariusz Smagorowicz. Miał wizję zbudowania wyłącznie polskiej drużyny. Pomysł naprawdę godny pochwały, zwłaszcza w czasach, gdy nadal do polskich lig (nie tylko Ekstraklasy) napływają w licznych grupach beznadziejni cudzoziemcy. Smagorowicz chciał wyróżnić swoją drużynę nie tylko na tle kraju, ale całej Europy! Obecnie jest bardzo mało klubów z ważniejszych lig, które opierają się czarowi zagranicznych nazwisk i stawiają na swoich np.: Athletic Bilbao, który reprezentują sami Baskowie. Przynajmniej w tym aspekcie Chorzów był „potęgą” w skali europejskiej.

Nie będę jedynie wychwalał wszystkich w nieskończoność. Świat nie jest idealny! Fajnie, że włodarze Ruchu Chorzów dążyli do zachowania polskości, ale umówmy się: nie mieli innego wyjścia. Czternastokrotny mistrz Polski jest mocno skrępowany w kwestii transferów. Wszystko przez problemy finansowe. Niebiescy praktycznie nie mogą kupować piłkarzy. Pozostaje im tylko zatrudnianie „wolnych strzelców”. Dlatego nikt nie szukał z dużym poświęceniem jakiś zagranicznych kopaczy, którzy zagraliby za 15 tysięcy złotych miesięcznie. Po pierwsze, byliby słabi, a po drugie, wiązałyby się z nimi dodatkowe koszty. Ponadto trzeba się liczyć z dłuższym okresem aklimatyzacji, spowodowanym w głównej mierze barierą językową. Lepszym rozwiązaniem dla bardzo skromnego budżetu jest stawianie na wychowanków lub szukanie innych młodych zawodników z okolicy, albo emerytów na promocji (patrz Łukasz Surma). Właśnie w taki sposób działał Ruch i w rzeczywistości oryginalna wizja Smagorowicza powstała z potrzeby chwili.

Bądź co bądź, fakty mówiły same za siebie i Ruch pozostawał jedynym w pełni polskim klubem. Jednak przez to z trudem utrzymał się w Ekstraklasie. Poprzedni sezon pokazał, że opieranie składu na Polakach z niskiej lub średniej półki, których trenuje również polski trener, niesie ze sobą negatywne konsekwencje. W Chorzowie musieli coś zmienić. Postawiono na cudzoziemca, który nie miał kopać piłki, lecz pokazać jak się to robi. Do Niebieskich przybył Jan Kocian i udowodnił, że już nawet Słowacja ma lepszych specjalistów od nas.

Na zatrudnienie Kociana pozwoliły na pewno pieniądze uzyskane z m.in. sprzedaży Piecha. Podczas aktualnej przerwy zimowej Ruch stracił jeszcze jednego ważnego zawodnika – Łukasza Janoszkę. I tym samym narodził się problem, ponieważ w jakiś sposób trzeba było uzupełnić lukę. A korzystając z pieniążków, które były planowane dla Janoszki i innych zaskórniaków, Ruch mógł wreszcie rozejrzeć się za poważniejszym kandydatem zza granicy. W tym momencie cały plan pana prezesa odnośnie jednej narodowości w klubie poszedł do kosza. Na Cichej potrzebowano nowego, dobrego i w miarę taniego lewego pomocnika. Takiego trudno znaleźć w naszym kraju, ale od czego są nasi bracia Rosjanie.

Mariusz Klimka (dyrektor zarządu klubu ds. sportowych) podrzucił pod nos swojego szefa Rołanda Gigołajewa, który na początku stycznia zaczął trenować z resztą drużyny. Najwyraźniej wszyscy byli zadowoleni z jego postawy, ponieważ kilka dni temu podpisał kontrakt ważny do czerwca 2016 roku. W jego historii widnieje epizod w Zenicie Sankt Petersburg. Spędził tam cztery lata, ale na pierwszoplanową postać nie wyrósł. Grał głównie w juniorach i rezerwach, a czasami ktoś mu pozwolił potrenować z pierwszą drużyną. Od 2011 roku wędrował po jakiś niszowych rosyjskich klubach, a ostatnio występował w drugoligowym Dinamo Sankt Petersburgu. 24-latek bogatej kariery nie ma i najprawdopodobniej nowym Nakoulmą u nas nie zostanie. Niemniej jednak w aktualnej kondycji finansowej Ruch nie może liczyć na nic lepszego. Jeżeli Jan Kocian zgodził się na niego, to musi prezentować przynajmniej umiejętności zbliżone do Łukasza Janoszki. A myślę, że Kocian zna się na swojej robocie, bo na razie podczas jego obecności ekipa z Cichej gra naprawdę dobrze i widać u niej namiastkę zespołu stworzonego przez Waldemara Fornalika.

Chyba bardziej emocjonująca jest kwestia możliwego transferu Kamila Kopunki, który pogrążył Włochów na poprzednich Mistrzostwach Świata. Na pewno najlepsze lata ma za sobą, jednak jak dla Ruchu byłby wręcz hitową inwestycją. Na korzyść śląskiej drużyny działają także więzi, które łączą trenera Kociana z słowackim pomocnikiem. Niestety duży kłopot stanowi jego obecna forma. Nie grał przez ponad pół roku, a w futbolu liczy się każdy dzień. Aktualnie przebywa na testach u Niebieskich i krok po krok wraca do optymalnej dyspozycji, ale na nią będzie musiał jeszcze trochę poczekać.

Chęć pozyskania Kopunki jest dowodem na to, że Jan Kocian pragnie wzmocnić środek pomocy. Na pozycji defensywnego pomocnika mogą zagrać Malinowski czy Surma, ale są to zawodnicy, którzy wiekiem pokonują znacznie nawet 30-letniego Słowaka. Dodatkowo Malina bardzo dobrze spisuje się na stoperze i szkoda byłoby go odebrać linii obrony. Jeżeli Kamil Kopunek w szybkim czasie odrobiłby zaległości, byłby świetnym ruchem transferowym dokonanym przez klub z Górnego Śląska. Przez wniesienie świeżości i swoich pomysłów, uspokoiłby środek pomocy, który jak dotąd nie działał idealnie.

Gigołajew i być może Kopunek to znaki, które jasno dają do zrozumienia, że Ruch na nowo zarzuca sieci także w innych krajach. Cudzoziemców będzie coraz więcej, wówczas gdy pan Smagorowicz ujrzy na koncie swojego klubu kolejne zera. Wielka szkoda, że nie udało się pociągnąć dłużej tego projektu pt.: „polska drużyna”. No, ale cóż.

Tekst pojawił się także na zzapolowy.com